Baby twee is on its way

De Predictor test geeft een hele duidelijke lijn. Nog steeds roep ik dat ik het niet kan geloven. Mijn gevoel is een beetje lamgeslagen. Het vorige traject was zo lang en verdrietig en nu zit 1,5 maand tussen de eerste oriëntatie afspraak in het ziekenhuis en de positieve test. Geweldig nieuws uiteraard maar echt zo, zo onwerkelijk.

Bij Pascal komt het nieuws veel meer binnen, die is er bijna van overtuigd dat het er twee zijn, zo vroeg hebben wij een positieve test (met zo’n duidelijke streep). Ik besluit de volgende ochtend toch ook de tweede Action test te doen. Het streep je moet nu veel duidelijker zijn want ik doe hem nu met ochtendurine. Het streep je staat er wel, maar is minder duidelijk. En meteen weet ik weer waarom ik bij Jasmijn had gezworen nooit meer te vroeg te testen. De onzekerheid steekt meteen zijn kop op. Google maakt overuren en helpen je niet verder. De één schrijft dat ze een zelfde situatie heeft met een positieve Predictor test en een negatieve Action test. De ander schrijft dat alle testen het zelfde werken en dat er geen verschil is. Ik besluit het eerste te geloven en dat er toch een reden is waarom er ruim €10,- verschil tussen de testen zit.

Schermafbeelding 2017-07-21 om 16.08.27

Onzekerheid is k*t
Hoewel ik stellig een statement heb aangenomen, blijft de onzekerheid knagen. Want ja ik blijf die baarmoederpijn hebben en dat zal wel een slecht teken zijn. Gelukkig helpt Pascal mij dan herinneren dat ik dit bij Jasmijn bijna de hele zwangerschap (en zeker de eerste drie tot vier maanden heb gehad.) Ook merk ik dat ik echt meer honger heb. De extreme vermoeidheid die ik bij Jasmijn had heb ik gelukkig (nog) niet. Pascal is er van overtuigd. Dit zit goed. Heel voorzichtig vertellen wij het onze (schoon)ouders. Mijn moeder merkt meteen op dat ik ontspannener ben dan bij Jasmijn. Ik geef aan dat het nog een beetje moet landen, wat ook echt zo is. Toch is er ook één ander groot verschil. Jasmijn maakte ons ouders, het geen we nu al zijn. Het klikt misschien niet netjes maar het is wel hoe mijn gevoel is. Van de geboorte van ons eerste kindje hing onbewust veel af. Werden we ooit ouders? zouden we ooit een zwangerschap(voldragen) mee maken? Zou ik ooit weten hoe een bevalling zou gaan (oké ook dit liep even anders maar toch ;-))? de kans om ooit misschien zelf grootouders te worden was er opeens en zo zijn er nog tal van redenen wat er nu anders is. Toch is er één ding wat het zelfde blijft en dat is die verdomde onzekerheid. Want bij het zien van de positieve test, hou je van je ongeboren kindje en wil je dat het met een maand of 8 gezond geboren wordt. Dus komen we terug bij het eerste punt… wij wachten.

Kim –  Koningin in wachten 😉

Lees ook:

Een nieuw avontuur

Een stapje dichterbij

Blastocyst calling

Wachten, wachten, wachten

Action made me do it