De eerste dag van Cas

Cas Julius is geboren, en waar er een feeststemming moet hangen, is er alleen veel ongerustheid. Nadat ik op de uitslaapkamer een beetje ben bijgekomen ben ik naar mijn eigen kamer gebracht. Cas ligt op de NICU (intensive care voor baby’s). Trots vertellen wij aan mijn ouders die op dat moment in het ziekenhuis zijn, hoe onze zoon heet. Cas Julius, geboren met 36 weken en weegt 4030 gram.

Wazig hoofd
Door de morfine is het een beetje wazig in mijn hoofd. Maar al snel dringend het tot mij door dat het met Cas echt niet goed gaat. We gaan naar hem toe. Cas valt nogal op op de NICU. Er liggen voornamelijk kindjes die veel te vroeg geboren zijn en daardoor ook erg klein zijn. Cas is met zijn 4030 gram een echte reus. Het is daarom ook een beetje gek. Van de buitenkant is Cas helemaal af en lijkt hij op elke andere baby die pas geboren is (met 40 weken).  Maar schijn bedriegt. Onze zoon ligt te vechten voor zijn leven. Hij kan niet zelfstandig ademen. Zijn longblaasjes blijven niet openstaan. Cas krijgt kunstmatige luchtdruk en zuurstof toegediend. Omdat hij er erg slecht aan toe is, wordt er besloten voorlopig nog geen eten aan Cas te geven. Suikerwater is zijn voedingstof op dit moment. Hij heeft aan allebei zijn handen een infuus en ligt met een snorkeltje op. Wat een naar gezicht, zo wil je hem niet zien.

Cas heeft het moeilijk
We krijgen van de verpleegkundige te horen, dat Cas het erg moeilijk heeft. Zijn hele lichaam moet keihard werken, dat hij al zo groot is, werkt nu tegen hem. Het enige wat wij nu kunnen doen is afwachten en hopen dat hij het niet op gaat geven. Cas moet nu eerst stabiel worden, voordat ze kunnen gaan kijken hoe het verder moet. Cas reageert gelijk op mijn stem en aanwezigheid. Zijn ademhaling lijkt iets rustiger te worden en hij dipt wat minder vaak. We spreken af dat hoe laat het ook is in de nacht, ze mij altijd mogen halen als Cas dit nodig heeft. Wat die nacht ook gebeurd. Cas is heel onrustig en kan ook met het snorkeltje en de tegendruk de zuurstof niet goed “verwerken”. Het ziet er slecht uit. Ze halen mij met bed op en zodra Cas bij mij wordt gelegd, wordt hij rustig. Op dat moment breekt mijn hard in duizend stukjes. Hiervoor ben ik zijn mama, om er te zijn als hij mij nodig heeft. Oh wat zou ik alle pijn, onrust of wat hij nu ook doormaakt van hem overnemen. Maar liefde geven en er simpel weg gewoon zijn, is het enige wat ik kan doen.

Helaas geen bevestiging
We vragen 1000 keer wat de artsen denken over de situatie. En hoe graag we ook willen horen dat hij het gaat redden, die garantie kunnen zij ons helaas niet geven. Het blijft afwachten en de situatie zal de aankomende dagen moeten verbeteren. Wij bezoeken Cas zo vaak als we kunnen. De nachten zijn het moeilijkst. Want je bent er op voorbereid er uit te moeten, luiers te verschonen en flesjes te maken. Maar inplaats van die handelingen, lig ik alleen in bed, te piekeren en te hopen dat Cas de volgende ochtend gewoon nog bij ons is.

Later meer, Lieve groet Kim