Gedachten naar het verleden

Tandenpoetsen doe ik nooit in de badkamer. Hoewel ik daar uiteraard wel altijd begin. Ik loop naar de hal en staar naar de kamers waar nu twee kinderen liggen te slapen. Opeens komt er een herinnering bij mij op. Ik zie Pas (mijn man) en mijzelf nog staan, in de kamer waar Jasmijn nu heerlijk ligt te slapen. Het is een tijd geleden en wij staan daar vol hoop en dromen van een gezin. We spreken naar elkaar uit hoe mooi het zou zijn om daar ooit een baby kamer van te maken. Ik voel nog de pijn van dat moment, want de kamer is al een tijdje leeg en onze wens lijkt onvervuld te blijven.

Het voelt niet goed om iets aan de kamer te veranderen. We hebben het wel geprobeerd om er een bestemming voor te vinden. Maar elke keer als we dicht bij een idee voor de kamer kwamen, voelde het als verraad naar onze lang gekoesterde wens en besloten wij de kamer leeg te laten.

De gedachten aan het moment overvalt mij. De pijn en emotie is weer even terug. Al slaat het snel om naar het gevoel van dankbaarheid. Want wie had ooit gedacht dat in de kamer die zolang leeg heeft gestaan, nu is gevuld met een peuterbed, en een roze karpet. Want inmiddels weet onze 2.5 jaar oude Jasmijn heel goed welke kleur ze mooi vindt en is het een echte (grote) meisjes kamer geworden. En wie had zelfs gedacht dat de kamer die voorheen een kastenkamer was, gevuld zou zijn met een ledikantje waar Cas al weer even in slaapt. Het enige wat ik op dat moment kan bedenken, is dat ook dit cliché weer waar is. Rijkdom is niet uit te drukken in geld, maar ligt gewoon voor mijn neus in een peuterbed en ledikantje.

Lieve groet, Kim.