Geen opvoedproblemen en toch stress!

Soms ben ik zo’n ongelooflijke muts. En lijkt het wel of ik bewust opzoek ben naar stress. Maar toch is het zo, ik heb stress om het geen stress hebben (ik hoor je denken, je geloofd het zelf toch niet), maar het is waar.
Je ziet en hoort het overal:Kind A piept veel, Kind B eet slecht, Kind C slaapt slecht, Kind D wil niet zindelijk worden, Kind E is ziek, Kind F heeft ADHD, Kind H praat niet zoals het hoort cetera cetera. En dat is dus reden voor stress lieve kijkbuis kinderen! Want mijn kind heeft (nog) niets. Jasmijn eet als een bouwvakker, slaapt elke ochtend tot half 8, doet wat ze moet doen, loopt en zegt de eerste woordjes. En dan kan ik niets anders denken dan dat de ontzettende terror nog moet komen. Want waarom zouden wij gespaard worden. Al die andere ouders worden ook niet gespaard. Lopen al weken met wallen top op de kuiten, hebben niet meer de moeite genomen om te douchen of kunnen niets meer alleen doen omdat ze vergroeid zijn met hun kinderen.
Als ik hem of haar of ergens zie lopen of nog erger allebei  zie lopen in hun super onflatteuze broek met hele gemakkelijke schoenen denk ik, ja mijn drama komt nog, en dat geeft dus Stress! (met een hoofdletters S). Want ik wil niet in een onflatteuze broek lopen met hele gemakkelijke schoenen, onee dat bedoel ik niet. Ik bedoel dat de angst dus groot is dat mijn lieve engeltje in een klein monster kan veranderen. En dat dus elk moment. Dus bij elke kik die afwijkt van haar “gewone” gedrag slaat deze mama voor de 423ste keer het Oei ik groei boek maar weer open. En ik moet vragen: Wie heeft dat in g*dsnaam geschreven. Totale paniek want ik citeer Oei ik groei pagina 237: “Gaat naar de wc en maakt met de borstel de pot schoon”. Dit gaat dus niet over het gebrek aan mijn huishoudelijke taken maar om “vaardigheden die je baby vanaf dit moment zou kunnen gaan doen”, wederom geciteerd. Daar raak je dan toch helemaal van in de Stress. Het is mij na 30 jaar nog niet gelukt om een huishouden draaiende te houden, laat staan dat een baby van 13 maanden dit wel kan. Maar goed gelukkig zegt het boek dan weer wel: Schrik niet als je baby nog niet alles kan (blijkbaar was ik een baby tot mijn 29ste want toen heb ik het pas geleerd :-)).
Dus los van alle stress om het Oei ik groei boek, heb ik dus ook last van het niet hebben van “opvoedproblemen”. Ik weet dat ik ontzettend dankbaar hoor te zijn voor het wonder dat mij is gegeven en dan ook nog eens zo ontzettend goed gelukt is (ja ik weet het, dat zegt elke ouder over haar eigen kind ;-)) maar dat maakt de angst voor het onbekende niet minder.
Kim ~dankbaar maar angstige moeder