Gewoon dankbaar toch niet zo gewoon

Ik merk dat mijn blog meer is dan alleen een middel waar ik leuke stukjes kan schrijven. Ik merk dat het ergens ook een soort therapie is waarbij ik de chaos in mijn hoofd orden, frustraties van mij afschrijf of waar ik mijn gedachten de vrijeloop laat.
Zo kom je soms een artikel tegen waarbij je meteen terug gevoerd wordt naar een bepaalde herinnering of gevoel. Dit overkwam mij toen ik deze week een blog las op Mamaplaats. Op Mamaplaats kan iedereen van zich afschrijven. Zo ben ik groot van van de “verhalen” van Joost Heersema (een must read voor iedereen), maar staan er ook grappige en ontroerende verhalen op.  Zo las ik dus een blog die mij direct terug bracht naar het gevoel van verdriet, pijn en onmacht. Niet de meest prettige emoties, maar ze zitten er nu eenmaal wel.
Voor veel is het “gewoon” dat het bij ons 6 jaar heeft geduurd voordat Jasmijn er was. Als je daar midden in zit. Wordt het ook bijna gewoon, hoewel het dit nooit echt zo is. Waarom? Omdat je niet elke dag en elk moment kan stil staan bij het verdriet dat je voelt. Mijn verdriet kwam voor uit onmacht en het niet hebben van controle over een bepaalde situatie. Iets of iemand had namelijk voor mij bepaald dat ik misschien nooit kinderen zou krijgen. Daar kon ik niet mee omgaan en ik was dan ook vooral boos. Want stiekem ben ik een ontzettende controlefreak :-). Uiteraard speelde daarnaast ook mee dat het verlangen naar een klein mensje elke dag groeide (wat ben ik toch weer lekker openhartig :-)).Maar van de week las ik dus die post. Het stel zat midden in de wachtweken tijdens een ICSI behandeling. Tijdens het lezen kwam het gevoel dat wij toen hadden meteen terug. Wat waren dat keer op keer de twee langste weken van ons leven. En hoewel het leven aan een ieder als een razende voorbij leek te gaan. Slopen de minuten van de dag, voor ons, voorbij. Bij elk pijntje, gevoel of rommelde darm had ik na poging 334 wel een theorie. Helaas zat er niets anders op dan af te wachten en laat geduld hebben nou net niet mijn sterkste eigenschap zijn ;-). Een gevoel dat voor niemand te beschrijven is. Tenzij je er midden in zit. En zelfs nu ik de blog van het stel las, kon ik het niet laten om te kijken of er een paar dagen later al een update was. Uiteraard nog niet, want er was immers net een week voorbij.
img_2670img_2672img_2674

Terwijl ik er weer aan terug denk loop ik op de automatische piloot naar boven. Ik stop even voor onze slaapkamerdeur en besluit nog even een blik te werpen op Jasmijn. Als ik naar haar kijk ben ik zo ontzettend dankbaar. Iets of iemand heeft toch bepaald dat wij van dit kleine mensje mogen houden. En Ik hoop dat het stel van de blog, snel het zelfde gevoel mag ervaren. Want deze rijkdom is niet in geld uit te drukken!

Kim ~ dankbare controle freak