Het loopt toch allemaal even anders

Wat een nacht of eerder een paar uur zitten erop. Pascal en ik hebben de hele nacht contact gehouden. Want terwijl ik aan de ctg lag, was hij de vaatwasser aan het vervangen. Die was namelijk nog even kapot gegaan. Altijd fijn, maar bleek niet veel later het minste van onze problemen te zijn. Ik ben 36 weken zwanger, heb nog geen weeen en de baby moet ook nog even blijven zitten.

Het lijkt even beter te gaan
De ctg op zaterdag ochtend is stukken beter. En ik voel de baby meer bewegen. Wel geef ik bij de verpleging en arts aan, dat wanneer ik weer een onprettig gevoel krijg, ik wil gaan kijken naar een plan van aanpak. Want ik heb één ding besloten, en dat is dat ik beter ga luisteren naar mij gevoel en lichaam. Pascal komt nog even langs met Jasmijn maar besluit ook wat één op één tijd met haar door te brengen. Ze heeft echt even wat aandacht nodig en ik zwaai ze met een enigszins gerust gevoel uit.

Ik krijg wat extra controles gedurende de dag, maar niemand begrijpt waarom de baby gister zo reageerde. Het zit me toch niet helemaal lekker maar probeer het van mij af te zetten. Wie is de Mol is op de tv en ik probeer het te volgen. Ik ben een fanatieke molloot, maar vanavond lukt het mij niet. Rond 22:00 bel ik Pascal en zeg ik dat ik ga slapen. Misschien dat slapen helpt, maar oh boy what was i wrong.

Onee, wat gebeurd er nu?
Het is net 00:10 als ik wakker word en denk dat ik moet plassen. Op dat moment voel ik iets vreemd en voel ik vocht lopen. Mijn eerste reacties is; Mijn hemel, word ik nu ook nog incontinent, dat kan er ook nog wel bij. Als ik opsta om te gaan plassen, voel ik dat het mis gaat en kan ik nog snel op de bel drukken voor de verpleging. Ik doe mijn kleren uit en zie allemaal groene smurrie (excuses voor het onsmakelijk verhaal, maar een bevalling is nu eenmaal niet netjes, heb ik ook niet bedacht :-)).

De verpleegkundige is dezelfde als van de avond ervoor. Ik vind dat meteen fijn, want ze weet dus de historie. Ze geeft aan dat deze kleur niet echt veelbelovend is en dat ik meteen aan de ctg ga. Zolang ik nog geen weeen heb en de baby het goed doet, gaat er vannacht niets gebeuren. Ik bel Pascal dat hij rustig aan moet doen, maar dat het wel verstandig is om Jasmijn weg te gaan brengen en dan rustig naar het ziekenhuis te komen.

Op het moment dat de ctg wordt aangesloten gaat het opeen heel snel en mis. Mijn weeen beginnen (opzich niets gek en is een soort van de bedoeling :-)). Maar we zien meteen dat de baby dit niet volhoudt. Zijn hartslag dipt helemaal naar onder en het lijkt wel of zijn hartje er bij elke wee mee stopt. Er staan opeens meer mensen aan mijn bed en de gynaecoloog besluit snel tot actie over te gaan, er gaat NU een keizersnede plaatsvinden.

De o.k. word gebeld, er gaat net iemand onder het mes. Omdat er maar één o.k. team ter plaatse is, word de persoon op de operatietafel, er af gehaald. Wij hebben voorrang. Ik krijg de opdracht om mijn man te bellen, hij heeft 15 minuten om in Rijnstate te komen, is hij er niet, dan beginnen ze zonder hem. Er wordt geen seconde meer verspild en je zult begrijpen dat ik in paniek raak….dit had ik zo niet bedacht. Daarnaast giert er maar één vraag door mijn hoofd….gaat het wel goed met mijn zoon.

Ik weet niet goed wat mij overkomt, ik ben in shock en kan niet goed nadenken. Om afleiding te hebben, bel ik mijn ouders en app ik mijn broertje en zusje. Ik heb voornamelijk paniek, want blijkbaar gaat het niet goed met mijn zoon. Volgende keer meer….voor nu is het even genoeg.

Lieve groet, Kim