Dag baby, Hallo dreumes
Alle clichés zijn waar, de tijd gaat veel te snel. Het lijkt wel dat, nu ik zelf moeder ben, de aarde nog sneller draait. Soms zijn we zo druk dat het leven aan ons voorbij gaat. Maar dat heb ik het afgelopen jaar afgeleerd. Natuurlijk zijn we druk, ik werk vier dagen per week, ben daarnaast ook nog eens gaan sporten, heb een sociaal leven en ben ook nog eens moeder geworden. Des te meer reden om stil te staan bij alle bijzondere momenten.
De afgelopen paar dagen heeft in het teken gestaan van de eerste verjaardag van Jasmijn. Ik heb deze paar dagen wel 100 keer gezegd dat het als de dag van gister voelde dat ze Jasmijn in mijn armen legden. Ik kan het wel uitschreeuwen omdat ik de tijd stil zou willen zetten. Want mijn baby is geen baby meer :-(. Jasmijn is één jaar! een echte dreumes. Als ik naar haar kijk dan loopt mijn hart over van geluk. Ik had niet kunnen bedenken dat het moederschap zo veel blijdschap zou brengen. En toch is het toch echt zo. Maar omdat ik het dus best stom vind dat Jasmijn geen baby meer is, moest haar verjaardag een knalfeest worden. Want tijdens een knalfeest is iedereen blij en is er geen tijd voor tranen.
Mijn man keek met vrees dagelijks naar onze bankrekening :-). De meest wilde ideeën kwamen voorbij en toen ik voor €100,- ballonnen en slingers wilde bestellen, trapte hij op de rem. Maar goed dat nam niet weg dat ik al weken bezig was met de voorbereidingen. Wat mannen namelijk niet weten is dat er heel veel vragen zijn die beantwoord moeten worden voordat het perfecte feest er is: wat wordt het thema, op welke dag gaan we het houden, op welk tijdstip, wat wordt het cadeau, wat voor taart moeten wij doen en wat trekken wij Jasmijn aan. Ik wist niet dat je zoveel tijd aan een kinderfeestje kon spenderen. Maar het is me gelukt de maximale tijd er aan te besteden :-).
Het feest was geslaagd, iedereen heeft het naar zijn zin gehad en Jasmijn heeft genoten (het allerbelangrijkste). Tot mijn verbazing bleven de tranen weg, dacht ik. Zaterdag was ze nog niet echt jarig maar vierden wij het wel. En toen alle visite weg was, bleven de tranen uit. Moe maar voldaan ging ik naar bed, poeh daar heb ik mij goed doorheen geslagen dacht ik nog. Dat het besef de volgende morgen ,op haar geboorte dag, pas echt insloeg dat ik afscheid nam van mijn baby meisje sloeg in als een bom. Ik heb haar wel honderd kussen geven en wel duizend keer geknuffeld en gezegd dat ze altijd mama’s baby blijft. Het is dat ze nog niet met haar ogen kan rollen en kan zuchten maar aan haar houding te zien dacht ze, mam doe even normaal! Na een paar minuten duwde zij mij weg. Ojee ik heb nu een echte dreumes. Om het leed nog wat extra aan te wakkeren besloot Jasmijn ook dat nu ze één was wel lang los kon gaan staan (lukte eerst maar twee seconden), er drie tanden bij kreeg en dat ze ook ging lopen achter de loopwagen.
Dus een uitermate geschikte reden om ’s avonds een fles cava open te trekken, wat zeg nu zelf, toch best knap dat wij het eerste jaar, zonder ( al te veel) kleerscheuren hebben overleefd. Want zeg nou zelf, die andere ouders doen ook maar wat 🙂
Kim ~ trotse moeder van een dreumes.