Een stapje dichterbij
In mijn vorige blog omschreef ik meer de keus naar het moment waarom we duidelijk naar elkaar uit spraken; Oké we gaan ervoor. Jasmijn is zo goed gelukt ;-), dat durven wij nog wel een tweede keer aan. De eerste medicijnen worden trouw ingenomen en omdat deze voornamelijk bestaan uit hormonen die ik zelf niet aanmaak, kan je dat al vrij snel aan mij merken. Nu heb ik van origine al een vrij kort lontje en een duidelijke mening met het hart op de tong, nu lijkt elke vorm van subtiliteit te zijn verdwenen. Ik ben erg kribbig en voornamelijk heel erg moe. Het grote voordeel is dat ik bijna vakantie heb, wat aan de ene kant voelt als een zegen, maar aan de andere kant lijkt het daardoor of ik nog meer moe ben dan anders.
Vakantie
Gelukkig gaat de tijd in de vakantie extra snel, en hoewel ik normaal altijd zo lang mogelijk van mijn vakantie wil genieten, kan ik nu niet wachten tot het vrijdag is. Vrijdag staat de eerste afspraak in het ziekenhuis gepland en weten wij of mijn baarmoeder er klaar voor is. Mocht het zo zijn, dan kunnen wij als Utrecht mee werkt weer verder.
Ziekenhuisvrijdag
Gelukkig hoeven wij niet lang te wachten als we in het ziekenhuis aankomen en blijkt al snel tijdens de echo dat mijn baarmoeder er klaar voor is, Jippie! Gelukkig belt Ziekenhuis Utrecht als snel met goed nieuws en mag ik dezelfde dag al starten met de medicijnen. Ik de ongeduldige was al bang dat ze mij nog een week zouden laten wachten. Meteen werd ook verteld dat de “behandeling” weer was aangepast. In plaats van een 4 dagen oude Morula werd er een 5 dagen oude Blastocyst gebruikt. Dat wil zeggen dat ze de 4 dagen oude Morula, een dag eerder uit de vriezer zouden halen. Deze groeit dan (met een beetje positiviteit) door tot een 5 dagen oude Blastocyst. Omdat ik vrij ongeduldig ben aangelegd en met dit soort “aangelegenheden” altijd de kracht vind om te gaan doemdenken, is het niet al te prettig om met mij samen te leven. Pascal verdient dan ook alle complimenten want hij pareert zich moeiteloos langs mijn vervelende gedrag(en dag druk ik het zacht uit).
D-Day
Utrecht belt altijd ’s ochtends om te laten weten of het goed of niet goed is gegaan. Dit kan zo tussen 09:00-11:30. Voor mij de langste twee en een halve dag van die week. Gelukkig ken ik mijzelf een beetje en was ik zo slim geweest om gewoon met een vriendinnetje (inclusief zoontje net zo oud als Jasmijn) af te spreken. Afleiding was het toverwoord. En toch ondanks de reuze gezellige afleiding ben je vergroeid met je telefoon en kijk je elke 5 minuten of je geen gesprek hebt gemist. En dan na lang wachten, het is inmiddels als half 11) gaat de telefoon… Anoniem (dat kan alleen het ziekenhuis zijn).
En dan…. Tam Tam Tam (dramatische film muziek) lees in mijn volgende blog het vervolg.
Kim – lekker ongeduldig 😉