Help! ik heb mijn kind laten huilen

Wanneer je in verwachting bent stel je allemaal situaties voor waarin je denkt te recht te komen. En wanneer je het kindje in je buik voelt schoppen neem je stellig voor dat je nooit iets zal doen om dit tere zieltje te schade. Maar dan denk je dus even niet aan het feit dat je met een schreeuwend kind op de bank zit en deze eigenlijk achter het behang wil plakken. Want in jouw beleving krijg je het ideale kind. Wat eigenlijk ook zo is, totdat ze hun eigen mening beginnen te vormen.

Jasmijn is een paar dagen oud en ik sta naar haar te kijken als ze ligt te slapen in het wiegje bij ons op de slaapkamer. Het wiegje een familiestuk van vrienden. Jasmijn is het 25ste kind dat er in mag liggen, een geluksgetal. Op dat moment compleet ondersteboven van alle emoties zeg ik tegen mijn man, dat we nooit boos gaan worden op dit kleine mensje. Er zit totaal geen kwaad in haar. Heerlijk vredig ver in dromenland geef ik haar een kus en fluister slaap lekker.

Mijn gedachten worden ruw verstoord door een schreeuwende Jasmijn. We zijn inmiddels bijna een jaar verder en Jasmijn is getransformeerd van lief klein babytje (hoever je van klein kunt spreken met 53cm en 4100 gram) naar een gefrustreerde dreumes (want ze denkt veel meer te kunnen dan in werkelijkheid blijkt) van bijna één. Jasmijn lijkt qua uiterlijk nogal op haar vader. Laten we het zo stellen, dat we geen DNA test nodig hebben. Haar temperament en wil om een eigen mening te vormen heeft ze van haar moeder. Ik weet nog steeds niet of ik daar trots op moet zijn of bang van moet worden 🙂

Jasmijn is in de fase dat als het haar niet zint ze Bah roept. Het liefst heel hard en heel vaak achter elkaar. Het liefst kijkt ze er ook nog boos bij. Het is zaterdagavond en ik wil haar naar bed gaan brengen. Ons ritueel start met het aandoen van haar pyjama. Liggen is niet haar favoriete bezigheid dus het startsein voor Bah is gegeven.

Als we weer beneden komen voor een flesje kan ik de tel van het aantal Bah’s niet meer bij houden. Als ze dan ook nog eens op de bank moet zitten voor een fles wordt ze boos. Heel boos. Hoewel ik me voor genomen heb om nooit boos te worden op mijn kind (hoe naïef was ik 🙂 ) flap ik er op boze toon uit: “Jasmijn hou NU op met dat gegil”. Verschrikt kijkt ze me aan en barst in tragisch huilen uit. Haar hele wereld vergaat omdat mama boos is geworden.  Hoewel ik eerst denk dat ze zich aanstelt houdt het huilen aan. Ernstig begin in aan mijzelf te twijfelen. Zo hard was het toch niet, ik heb toch wel eens vaker boos naar haar gekeken, zal ze nu een trauma oplopen. Gedachten schieten als een razende door mijn hoofd.

Jasmijn ligt ondertussen vredig de fles te drinken. Poeh dat valt gelukkig mee, ze heeft geen blijvende schade opgelopen. Wanneer de fles leeg is vervalt ze weer in dramatisch gehuil. Jeetje ben ik nu echt zo boos geweest. In paniek begin ik haar te troosten en te sussen. Met tranen rollend over mijn wangen loop ik naar mijn echtgenoot die boven aan het werk is en niets mee krijgt van de situatie. Snikkend vertel ik hem het drama dat zich heeft voltrokken en vraag hem of het ooit nog goed met haar komt. Hij barst in schaterlachenuit. Niet omdat ik huil, maar omdat Jasmijn ondeugend kijkt en lacht. Ze zal nu vast denken, gekke mama heb ik toch 🙂

Kim (nu ook bekend als Loedermoeder)