Hij is er! maar we zijn er nog niet

Vorige keer stopte ik midden in de rollercoaster die ons te wachten stond, Weeën en een zoon die daar niet goed op reageert. Tijd om verder te gaan met mijn verhaal.

Ik word alvast richting de o.k. gereden. Omdat er toch nog iemand van de o.k. afgehaald moet worden is er nog tijd voor een ruggenprik. Daar ben ik erg blij om, want narcose dat zag ik liever niet gebeuren.  Ik voel mij niet lekker, mijn bloeddruk was al hoog maar schiet nu door het dak heen. Het infuus wat ik heb, is niet goed meer en er moet toch nog even opnieuw geprikt worden. Dit wil niet lekker lukken, want ja er zit opeens nog al haast bij en de weeën volgen elkaar snel op. Uiteindelijk lukt het en de ruggenprik is gezet. Ik voel de pijn van de weeën rustig weg zakken. Dat is beter 🙂

De tijd is om en ik word de o.k. opgereden, Pascal is er nog niet en daar is meteen weer de paniek. De verdoving doet zijn werk, maar zit erg hoog. Waar mijn bloeddruk eerst erg hoog was, keldert hij nu naar beneden en dat is geen prettig gevoel. Ze willen gaan beginnen en gelukkig komt Pascal binnen gestormd, hij is net op tijd en de spanning glijdt iets van mij af. Op de één of andere manier voel ik de noodzaak om sorry te zeggen, gek natuurlijk maar het is het enige waar ik aan kan denken.

Tijd voor een baby
De “bevalling” begint, alles verloopt goed, maar Cas wil er niet makkelijk uit. Hij is erg groot en mijn baarmoeder is heel slecht van kwaliteit, ze zijn bang dat hij aan alle kanten scheurt en dat willen ze voorkomen (logisch). Uiteindelijk zie ik de verpleegkundige tegen mij zeggen dat hij groot is, heel groot (4030 gram bij 36 weken, is niet normaal). Ik mag hem snel zien en dan gaat hij met de kinderarts mee. In eerste instantie verwacht ik, dat hij niet bij mij terug komt, maar hij doet het goed (boy did we know) en ik mag hem vasthouden.

Het blijft een overweldigende ervaring
Ze vragen hoe hij heet en Pascal en ik zeggen in te gelijk: Cas Julius. Door de ruggenprik kan ik hem slecht vasthouden (geluk bij een ongeluk) en daardoor is er een verpleegkundige bij om mij te ondersteunen met vasthouden. Ik zie haar kijken naar Cas en haar ogen verschieten, ze zegt heel vriendelijk, dat het misschien goed is als zij hem vast houdt. Dan gaat het allemaal heel snel, Cas is ontzettend paars. Ik hoor nog een sorry we nemen hem mee en zie dan de verpleegkundige wegrennen met Cas in haar handen. Pascal kijkt mij in paniek aan en ik zeg dat hij mee moet. Daar lig ik dan alleen, mijn buik wordt gehecht, net bevallen en zonder kind.

De eerste tekenen zijn niet goed
Ik word naar de uitslaapkamer gebracht. Mijn lichaam is in shock en ik moet eerst bij komen. Pascal komt even snel terug op verslag uit te brengen. Ik zie de verslagenheid op zijn gezicht. Het gaat niet goed met Cas. Cas heeft maar 36% Saturatie (88 is het minimum) en lijkt niet zelfstandig te ademenen. Ik krijg de paniek om Cas door de morfine niet echt mee. Ik mag naar mijn kamer, daar zitten mijn ouders te wachten. Er heerst blijdschap want Cas is geboren, maar er hangt geen feeststemming.

Lieve groet, Kim