Blastocyst calling

En dan belt het ziekenhuis. Ik voel me altijd een beetje als een CIA-agent. Dit komt vooral omdat ze altijd eerst vragen naar mijn naam en dan de geboorte datum. In mijn hoofd lijkt het dan ook altijd alsof ik mijn speciale code doorgeef waarmee ik toegang krijg tot TopSecret information. Gelukkig schakelt het ziekenhuis gewoon heel snel over op een zakelijk toon en laat ze mij weten dat het ontdooiproces is gelukt! Dubbele Whoop Whoop. Er ligt nu een hele mooie Blastocyst op ons te wachten. We krijgen nog even de instructies (op tijd komen, volle blaas) door en dan is het afwachten. De moeten ons om 15:20 melden in Utrecht.

Op tijd vertrekken
Op tijd vetrekken is nogal een ding bij ons thuis. Zo ben ik namelijk altijd ruim op tijd klaar, maar is mijn man nogal een “laatkomer”. Dus wanneer we om 15:20 ontspannen in Utrecht aan willen komen, dan vetrekken wij om 14:00 vanuit Arnhem. Na wat geroep om 13:55 dat we zo echt moeten gaan, zitten we om 14:03 in de auto. Geen slechte score denk ik zo bij mijn zelf. Ik moet nog even terug naar binnen rennen voor mijn bidon met water, maar dan kunnen we echt gaan. Gezellig zitten we te kletsen als Flitsmeister begint te roepen dat we vertraging hebben. Ik herhaal direct mijn mantra; ontspannen blijven, geen stress, maar schrik toch wel als ik één rood kruis boven de snelweg zie verschijnen. Vlak voor de afslag (die we niet moeten hebben) zie ik dat ook de tweede rijbaan wordt afgesloten met een rood kruis en zie in de verte het verkeer stil staan. Ik kan het niet helpen maar er ontstaat meteen paniek.

Schermafbeelding 2017-07-21 om 15.11.41

Volle blaas
Door de paniek voel ik meteen dat mijn blaas vol zit. Goed natuurlijk want dit moet voor de terugplaatsing. Maar niet goed voor de omleiding die we nog moeten nemen waardoor we er nog een uur over doen, en dus net op tijd aankomen. Een uur lang zit ik bijna met ingehouden adem in de auto. Ook op het gezicht van Pascal zie ik spanning staan. Als we maar op tijd komen zie ik hem denken. Luchtig probeer ik een gesprek te starten maar het komt door alle spanning niet op gang. Pascal zet de radio uit en gebied mij te ontspannen. Ik kantel de autostoel en doe even mijn ogendicht. Gelukkig zijn we ruim op tijd. Om 13:15 lopen wij de afdeling op en vertel ik Pascal dat ik het mij niet kan herinneren of dit nu ook zeer deed( van de punctie drie jaar geleden kan ik mij namelijk alle pijn nog heel goed herinneren). We worden al snel geroepen en mogen gelukkig naar binnen.

Hoe het verder gaat… lees je in de volgende blog. Eerdere blogs niet gelezen over onze weg: Lees dan ook Een nieuw avontuur en Een stapje dichterbij

Kim – ready for take-off