Wachten, wachten en nog meer wachten
Bij binnenkomst proberen alle aanwezige artsen en verpleegkundigen (het zijn er een stuk of vier) altijd een ontspannen sfeer te creëren. Uiteraard weer na controle van naam en geboortedatum (hallo CIA agent). Ook vragen ze je altijd wat je komt doen, het geen ik eerst een gekke vraag vond. Het gaat er om dat je zo uitgebreid mogelijk antwoord. Ik dreun dan ook de zin op: Terugplaatsing van één Cryo (bevroren eicel). Na het controleren van ons rietje, zijn we ready to go.
Goed doel
Ik merk dat ik de terugplaatsing toch onaangenaam vind. Het doet geen zeer maar 1. een eendenbek is nooit fijn! 2. een echo van je baarmoeder (lees zit onder je blaas) met een volle blaas is ook niet fijn 3. met je benen in de stijgers is voor niemand prettig. Maar we doen het natuurlijk voor een goed doel. Met een minuut of tien staan we weer (zwanger) buiten. Ik moet meteen plassen maar durf dat nooit zo goed. Ik blijf toch altijd het gevoel hebben dat het er elk moment uit kan vallen. Het geen natuurlijk volstrekt belachelijk is maar je weet maar nooit.
Afleiding is key!
Omdat Jasmijn lekker bij opa en oma is, en we toch bij deze voor ons belangrijke dag stil willen staan, besluiten wij om samen nog even wat te eten. Maar eerst nog even via de file terug naar huis. Tijdens het eten hebben wij het vooral over hoe het zou zijn. Wat als alles goed gaat en het in één keer zou lukken, word ik dan weer zo’n vreselijk monster als bij Jasmijn, ga ik er dit keer wel van genieten en natuurlijk hoe te gek zou het zijn. Gelukkig heb ik nog meer dan een week vakantie en omdat we gelezen hebben dat rust en ontspanning erg belangrijk is, hebben wij het geluk dat beide opa’s en oma’s meer dan voor ons klaar staan. Ik kan meerdere keren per dag even liggen (wat ik ook nodig heb want ik ben dood moe van de medicijnen) en ook de eerste dagen hoef ik Jasmijn niet te tillen. Jasmijn heeft de tijd van haar leven, want naast alle aandacht die de opa’s en oma’s voor haar hebben, is Papa ook nog eens extra thuis. Ze lijkt er geen weet van te hebben dat mama haar niet tilt.
Wachten, wachten en nog wat meer wachten
En na de punctie komt het geen wat misschien nog wel het meest onzekere is (al vind ik dat elke fase van het traject): WACHTEN. Want dat is simpel het enige wat je kan doen. Twee hele weken nog wel. En het lastige is, je wil helemaal niet wachten. Ik heb al regelmatig op gezocht hoe ik en tijdmachine kan bouwen, die mij simpel weg wat verder in de tijd brengt. Maar helaas. Het is mij nog steeds niet gelukt. En als je in dit traject zit, kom je er ook achter dat elke symptoom of elk gevoel zowel bij een zwangerschap als bij een komende menstruatie past. Je schiet er dus NIETS mee op. Nu lees ik op allerlei fora dat je echt moet wachten tot de twee weken voorbij zijn, en dat je gewoon geduld moet hebben (ik vraag mij dan af, HOE doe je dat, gewoon geduld hebben). Zoals je al eerder hebt gelezen is geduld helemaaaal geen sterk punt van mij. Nu zeker niet. Ook merk ik dat Pascal heel graag wil weten of het gelukt is en als hij oppert om toch op woensdag (6 dagen na de terugplaatsing een test te doen) kan ik bijna niet meer sterk zijn. Ik leg hem uit dat die test ons niet zegt. Ik heb natuurlijk wel een early predictor in huis, maar als die op negatief eindigt kan hij een paar dagen later toch nog positief zijn. Dus zeg ik heel verstandig dat het zonde is van het tientje en dan we nog geduld moeten hebben(whahahah ja ik heb het echt gezegd).
We wachten dus nog maar even af
Kim – pompiedompiedom
Lees ook: