Het eerste jaar en hoe ik dacht dat je er een tweede kind wel even “bij” kon doen

Waar ik in november de afsluiting van de geboorte van Cas schreef. Zijn we nu een eerste levensjaar verder. Het eerste jaar van ons tweede kind. En oh boy wat was dat anders dan ik mij had voorgesteld.

Om te beginnen, Cas doet het heel goed en is de knapste baby die ik ooit gezien heb. Maar misschien ben ik een beetje bevooroordeeld ;-). Ten tweede alles wat er geschreven en gezegd wordt omtrent het achterstellen van een tweede kind, klopt helemaal. Cas heeft hier ook pech mee. Grapje natuurlijk, Cas komt niets te kort maar is wel een zogenoemd “tweede kind”. En om heel eerlijk te zijn. Het is ook gewoon anders dan bij de eerste.

Bij Jasmijn was alles nieuw, spannend, eng en vooral maakte zij na 6 jaar van zwanger proberen te worden ons leven in één klap mooier met haar komst. Waar we bij elke zucht en scheet die Jasmijn liep stonden te klappen, zijn we daar bij Cas gewoon minder mee bezig. Noem me een slechter moeder of #loedermoeder, het maakt mij niet uit. Want aan liefde komt hij niets te kort. En zeg nu zelf, je wil hem toch opeten.

Ik heb het onderschat
Iedereen waarschuwde er al voor, een tweede kind is pittiger dan één kind. En ik dacht natuurlijk weer eens de uitzondering op de regel te zijn. Want Jasmijn was zo’n lief gehoorzaam meisje (uiteraard met haar eigen streken) dat wij er een tweede makkelijk bij konden hebben. Want met Jasmijn was het allemaal easypeasy. Maar ik kan nu met zekerheid stellen, dat iedereen echt gelijk had. Want waar ik met Jasmijn rustig nog even naar de supermarkt rende om nog iets te halen wat ik was vergeten. Want waarom zou je een lijstje maken als je altijd alles vergeet 🙂 :-). Vind ik het nu echt een hele onderneming. Twee kinderen schoenen aan, jas aan, zorgen dat ze luisteren en niet de hele weg naar de supermarkt zeuren.

Met één kind doe je alles er gewoon even bij. Eén kind gaat ook gewoon mee in de “normale” ritme. Met twee kinderen heb ik ondervonden dat, dat echt een stuk lastiger is. En hoewel Cas een hele lieve baby is. Is het nu ook echt een heel ander kind dan Jasmijn. Natuurlijk super fijn dat hij zijn eigen persoonlijkheid heeft, maar soms zou ik toch willen dat hij net even minder op zijn moeder zou lijken ;-).

Aandacht is het code woord
Waar Jasmijn uren lief in de box zat te spelen, wil Cas de hele dag aandacht en vermaakt worden. Geef je hem die aandacht, dan heb je het vrolijkste kind van de wereld en pakt hij je helemaal in met zijn lieve lach en krulletjes. Geef je hem die aandacht niet, dan wordt hij driftig. En jah, slecht gedrag belonen wij niet met aandacht dus zie hier…..en vicieuze cirkel. Dus als ik wel eens op een verjaardag of feestje (waar Cas alle aandacht krijgt) vertel wat een “monster” hij soms kan zijn. Dan kijkt iedereen mij aan en begint bijna te lachen, want dat lieve schattige mannetje met die leuke krulletjes. Die kan toch niet stout zijn. Maar ik heb foto’s en filmpjes als bewijs materiaal.

Conclusie
Cas heeft ons leven echt compleet gemaakt. Ook omdat we nu heel zeker weten dat er echt geen derde komt. Ondanks dat er nog twee broertjes en/of zusjes in de vriezer liggen, zijn we echt compleet. Aanpassingen treffen in je “eigen leven” is echt onvermijdelijk. Ik ben het lang tegen gegaan en dacht dat ik alles op hetzelfde tempo kon laten doordraaien. Niet doen! Want je maakt jezelf er gek mee.  Dus maak het jezelf makkelijker. Hoe ik dat doe? vertel ik je snel meer over.

Lieve groet,

Kim