Tijd voor afsluiting

Het moment waarop ik dit schrijf, is Cas bijna net zolang bij ons, als dat hij in mijn buik heeft gezeten. Hoogste tijd om het verhaal omtrent de geboorte van Cas en zijn situatie af te sluiten.

In de vorige blog was Cas 1 dag oud. Tegelijk een van de mooiste, maar ook een van de moeilijkste dagen van ons leven. Cas blijft het in de dagen na zijn geboorte erg moeilijk hebben en lijkt niet zelfstandig te kunnen ademen. Aan de ene kant is hij al zo groot en zo af. En aan de andere kant had hij nog helemaal niet geboren moeten worden. Hij is echt nog niet klaar voor het leven. Lang wordt er getwijfeld of we toch niet overgeplaatst moeten worden naar het Radboud in Nijmegen. Maar Cas kan de reis niet aan. We blijven in Arnhem en de artsen uit het Radboud kijken digitaal mee. Het geeft een fijn gevoel, maar wat zijn we gebroken van het gevecht dat onze kleine bink moet leveren.

Kantelpunt
De artsen geven aan dat dag drie vaak een kantelpunt is. En hoewel dat zowel iets goeds als iets slechts kan betekenen, kijken wij daar ontzettend naar uit. Want waarom Cas niet zelfstandig ademt, weet niemand. We leven in een roes, voor ons gevoel gaat de tijd veel sneller en lijkt het alsof we al veel langer in deze situatie zitten. Ik vraag me ook af hoe het moet zijn als je kindje met 26 weken geboren wordt. Dan zit je vaak tot wel drie maanden (dan wel niet langer) in de situatie als waar wij ons in bevinden. Ik weet niet hoe ik dat aan zou moeten kunnen. Maar we houden ons staande voor Cas.

Dag 3
Dag drie breekt aan. En hoe gek het ook klinkt we lijken een heel ander kind te hebben. Cas geeft steeds beter aan dat de druk langzaam afgebouwd kan worden. Onze stoere jongen gaat met sprongen vooruit. De artsen waarschuwen ons, want het gevaar is nog niet geweken en grote sprongen vooruit, gaan vaak gepaard met stappen achteruit. Natuurlijk zijn er ook een aantal paniek momenten, maar na 1,5 dag is de druk al meer afgebouwd en ook de toevoer van zuurstof is minder. Op dat moment heeft Cas zijn rust nodig, want hij moet hard werken. We houden het bezoek beperkt zodat hij veel kan slapen. De tijd breekt aan dat ik naar huis mag. Jeetje wat is dat moeilijk. Want Cas blijft achter. Ook Jasmijn geeft aan dat mama thuis nodig is. Het feetje met papa alleen thuis is leuk geweest, maar ze heeft behoefte aan het “gewone leven”. De weg naar huis huil ik onafgebroken. Gelukkig weet ik dat ik dag en nacht kan bellen om te vragen hoe het met hem gaat. Als ik in de nacht wakker wordt bel ik dan ook meteen. Ik hoor dat Cas een voorbeeldige baby is en weinig aandacht nodig heeft. De rust doet hem goed en hij lijkt kleine stapjes vooruit te maken.

De dagen erna mogen wij Cas zelf voor het eerst verschonen. En op een gegeven moment mag hij zelfs in bad. Wat een vreugdevolle momenten. Ons hart stroomt over van blijdschap en nu er meer snoertjes van Cas af gaan, vindt ook Jasmijn haar broertje steeds leuker. Cas knapt steeds meer op. Maar omdat hij zo veel is afgevallen gaat het met zijn voeding nog niet goed. Zelfstandig drinken is te uitputtend. Via een sonde krijgt hij alles binnen. Rond een dag of 6 mogen we Cas ook proberen een flesje te geven. Hij is dan bijna van alle beademing af. Hij moet nog wel een aantal dagen onder de “zonnebank” om van zijn gele kleur af te komen.

Op dag 8 mag Cas naar de Medium Care afdeling. Hoewel het voelt alsof we er al zijn. Geven de artsen aan dat dit niet het geval is. Het komt soms toch wat te snel zijn. Ik besluit om bij Cas in the roomen en de zorg zelf te doen. Na een paar dagen gaat het alleen nog om het aankomen van gewicht. Het voelt als een hele overwinning. De trouwdatum van Pascal en mij is dat weekend, en ik hoef jullie niet te vertellen hoe bijzonder het zou zijn als hij die dag naar huis toe mag. Zaterdagochtend 17 maart breekt aan. Het weeg moment is daar. De afspraak is, als Cas gelijk is gebleven of is aangekomen, mag hij naar huis. Met ingehouden adem, leg ik hem op de weegschaal. Hij is 10 hele gram aangekomen. Op dat moment de mooiste tien gram die ik mij ooit had kunnen bedenken. Het mooiste kado op onze trouwdag. We gaan naar huis. We zijn compleet!

Hoe is het nu verder?
Inmiddels is Cas de 8 maanden gepasseerd en is het een hele flinke Hollandse baby. Hij is ontzettend vrolijk en lacht altijd. Gelukkig kunnen wij zeggen: Eind goed al goed. En nu snel deze rot tijd achter ons laten en nog meer van Cas en Jasmijn genieten.

Liefs Kim!