Toch meer aan de hand (Pre Eclampsie)

Voordat ik naar de verjaardag van mijn vriendinnetje ga, zoals je in de laatste blog misschien gelezen hebt, maak ik nog even een buik foto. Want je weet maar nooit (heb je dat onderbuik gevoel weer).

Die zondag voel ik mijn niet erg happy. Het liefst lig ik met mijn dikke buik de hele dag in bed. Pascal is dan ook zo lief om even met Jasmijn alleen op stap te gaan zodat ik niets “moet”. Ik merk dat ik veel aanhoudende hoofdpijn begin te krijgen en de sterretjes zijn vaak aanwezig. Ik weet het, het zijn allemaal symptomen dat je aan de bel moet trekken, maar ik ben dan nog eigenwijs. Bij Jasmijn had ik hier ook allemaal last van, maar er gebeurde niets, dus ik laat mij dit keer niet voor de gek houden.

Toch meer aan de hand
Die maandag voel ik me steeds zieker worden. De hoofdpijn neemt toe en ik zie veel sterretjes. Ik zeg niets tegen Pascal, want die maakt zich toch al zo snel zorgen. Aan het eind van de dag deel ik mijn klachten en zorgen met hem. Mijn ouders hebben een bloeddruk meter thuis en ik beloof hem morgen mijn bloeddruk te meten. Mocht deze hoog zijn, dan neem ik contact op met de verloskundige. En oja, die buik, die gaat steeds meer in de weg zitten. De volgende ochtend blijkt mijn bloeddruk 150/100 te zijn (zelfs ik snap dat dit niet oke is ;-)) en bel de verloskundige. Ze raad me dringend aan toch echt even te komen. Dus hop in de auto.

Doorgestuurd
Ook bij de verloskundige blijkt mijn bloeddruk erg hoog. Ik word dan ook doorgestuurd naar het ziekenhuis, wat mij niet verbaasd. Dit hebben wij bij Jasmijn op het einde vaker mee gemaakt, en elke keer werd ik naar huis gestuurd. Ik zeg Pascal dan ook dat hij gewoon kan werken. Er zal vast niets aan de hand zijn en ik bel hem als ik meer weet. Ik word aan de ctg gelegd en ook moet ik een urine monster inleveren (been there, done that). In dit soort gevallen zijn mijn café oren een geluk. Want ik hoor de verpleegkundigen al snel overleggen dat mijn urine toch naar het lab moet omdat de test strip een + aangeeft op eiwitten. Op dat moment ben ik er nog steeds van overtuigd dat ik aan het eind van de dag gewoon naar huis mag. Zelfs als ze ook nog even bloed komen afnemen, gaat er geen belletje rinkelen, maar bel ik voor de zekerheid toch Pascal dat hij moet komen. Ik mag inmiddels van de ctg af en we moeten wachten op de arts. Het zit me toch niet lekker.

In shock
Het wachten duurt erg lang. Ik maak mij druk over het avond eten, want wij moeten Jasmijn ook nog ophalen. Op dat moment komt de arts aanlopen en ik zie aan haar gezicht dat ze geen goed nieuws komt brengen. Er is al iemand onder weg om een rolstoel te halen, want ik mag zelf geen stap meer zetten. Het hoge woord komt eruit, ik heb Pre-eclampsie. Ik ben toch zieker dan ik dacht en vanaf nu verlaat ik ziekenhuis Rijnstate niet zonder baby (is wat wij dachten tenminste). Het gevoel wat over mij heen komt is niet goed uit te drukken al dekken angst en paniek het beste de lading. Ook bedenk ik mij dat Pascal een tas voor mij moet gaan inpakken (help, als dit maar goed gaat ;-)). Want ik ben 35 weken zwanger en heb nog geen vluchtas klaar staan.

To be continued….. lieve groet, Kim