Snel trein vaart

In de vorige blog las je het al, ik was voornamelijk moe. Ik kan mij nog goed herinneren dat ik mij niet kon voorstellen nooit meer moe te zijn. Mijn lijf deed letterlijk pijn van vermoeidheid, maar er over klagen dat wilde ik niet (behalve nu hier dan ;-)). Er gebeurde dan ook niet heel veel, die laatste maanden van de zwangerschap, behalve dat ik groeide, dat dan weer wel.

En zo gaan we in snel trein vaart door, de feestdagen zijn geweest (druk, leuk en bowlen met 30 weken is niet het beste idee zoals je misschien verwacht 🙂 ;-)) en na de maand januari breekt februari aan (waarschijnlijk verwachte je dit ook ;-)). De maand waarin ik eindelijk met verlof mag. Vanaf januari lukt werken niet goed meer, gelukkig kan ik al snel halve dagen werken en spreek ik op mijn werk af dat ik vanaf 1 februari voor spek en bonen werk (heb je weer mijn toffe baan en collega’s die heel flexibel met mij om gingen). Op 16 februari breekt officieel mijn verlof aan. Dat weekend is mijn man jarig, maar we besluiten het rustig aan te doen. Geen gekke feestjes, maar nog even genieten met zijn drieën.

Genieten met een hoofdletter G
Mij man is mijn eerste week van mijn verlof vrij. En omdat ik ergens het gevoel heb dat we niet lang meer met zijn drieën zijn, probeer ik nog zoveel mogelijk leuke dingen in deze week te proppen. Zo gaan we samen met Jasmijn naar Monkey Town (hoewel wij altijd apen stad gebruiken als code woord ;-), ze is twee en heeft het nog niet door). Gaan we een dag met de trein, naar Amsterdam waar we een rondvaart maken over de grachten. Jasmijn geniet volop en snapt niet dat de boot nu niet van ons is. Ze verwacht dan ook dat wij de dag erna terug gaan om de boot dan wel echt te kopen. Ook gaan we met vrienden naar Burgers by Night waar geweldig wordt gewerkt met licht. Kortom een drukke week waarin plezier en geluk met elkaar de boventoon voeren. Zaterdag heb ik mijn lieve vriendinnetje een verjaardag. Zij is halverwege januari bevallen, dus een mooi excuus om nog even baby te knuffelen.

Dik gezicht
De verjaardag is niet naast de deur, maar ik vind het toch fijn om even van Arnhem naar Almere af te reizen. Mijn motto is namelijk nog steeds; ik ben zwanger, niet invalide. De reis er naartoe valt mij best zwaar. We hebben oppas voor Jasmijn geregeld maar willen het toch niet te laat maken. Op de verjaardag valt iedereen op dat mijn gezicht (los van mijn buik :-)) toch echt wel erg dik is geworden. Het was mij zelf ook opgevallen, maar ik denk dat ik vanaf dit moment bepaalde symptomen ben gaan negeren. Lees je in de volgende blog mee hoe het “afloopt”

Lieve groet, Kim