Pre-eclampsie – all inclusive in Rijnstate

In mijn vorige blog komt het hoge woord eruit. Pre-eclampsie is het vonnis. Ik weet niet goed wat het inhoud en ik besef mij op dat moment nog niet goed dat ik niet meer naar huis ga. Later besef ik mij ook dat de tijd met zijn drieën thuis voorbij is en dat ik “afscheid” moet nemen van Jasmijn. Wanneer ik op mijn toegewezen kamer zit, slaat het in als een bom en kan ik alleen maar huilen. Dit had ik namelijk even niet zien aankomen.

Pascal gaat naar huis om spullen te pakken. We facetimen wanneer hij voor de kast staat. Baby kleertjes hoeft hij nog niet mee te nemen. Ik ben pas 35 weken zwanger, en de baby laten ze (als alles goed blijft gaan met ons) minimaal zitten tot 37 weken. Die babykleertjes komen dus nog wel. Uiteraard ontbreek mijn Mac niet in het “ziekenhuis inventaris” lijstje. Want hoe kom je anders de tijd door als je aan bed gekluisterd bent. Jasmijn komt nog even dag zeggen in het ziekenhuis en ze snapt er niets van. Mijn hart breekt op dat moment. Want hoe kan ik haar zo alleen laten, is mijn gevoel. Uiteraard is ze in de beste handen, want ze is bij de beste vader die zij zich kan wensen.

Mijn bloedruk blijft hoog en ik voel mij niet optimaal maar zolang ik op bed blijf liggen gaat het redelijk. Pascal probeert zo vaak mogelijk langs te komen met Jasmijn en ook mijn ouders komen vaak langs. Mijn zusje woont om de hoek van het ziekenhuis dus die komt mij ook gezelschap houden wanneer ze kan. De week kruipt voorbij. Voor mijn gevoel duurt het een eeuwigheid. Ik heb inmiddels een boek uit, twee series gekeken en ik weet inmiddels niet meer hoe ik moet liggen. Maar het is pas vrijdag en ik ben dus pas 3 dagen opgenomenWant naast de controles 4 keer per dag gebeurd er weinig. Of het allemaal zo rustig blijft…..lees je in de volgende blog.

Lieve groet, Kim